[i]Coto toto[/i] ssd f<i>dsjhfbsdiuf</i> sjhbfiusd

■ Wiek: 1013 / 20.
■ Płeć: mężczyzna.
■ Orientacja: biseksualizm.
■ Rasa: Wymordowany.
■ Ranga: level E.
■ Ranga w organizacji: Wilczur.
■ Zamieszkanie: kryjówka 40 rozbójników.
■ Zawód: rebeliant, złodziej.

■ Prawdziwa godność: Jonathan Charles Wo`olfe.
■ Godność w Desperacji: Growlithe.
■ Godność w M3: Syon Wenday.
■ Pseudonimy: Grow, Wilk.

■ Biokineza.
■ Regeneracja poprzez wampiryzm.
■ Władza nad „cieniami”.

Biokineza.
→ Przemiana w wyrośniętego wilka o czar-
no-szarej sierści. Ogon, zdecydowanie zbyt
długi jak na normalnego przedstawiciela
tego gatunku, to jeden z jego znaków roz-
poznawczych. Sierść skundlonego wilka jest
wyjątkowo miękka w dotyku, prześlizguje się
między palcami, łaskocząc, wręcz zmuszając, by dłoń raz jeszcze pogłaskała to rosłe cielsko, które mimo swoich rozmiarów, wydaje się bardziej wychudłe niż masywne. Spiczaste uszy, co jakiś czas klapną, jakby podzielały nastrój właściciela, a zdegustowane brakiem inteligencji wobec znaczącej części społeczeństwa, zwyczajnie pragnęły zamknięcia się na idiotyczne odzywki. Jedyne co pozostaje nietknięte przez formę bestii to oczy, które pozostają rozumne. Powracając do pierwotnej wersji, jego włosy przez parę chwil mogą pozostać czarne.
Defekty: sama transformacja trwa ledwie sekundę czy mniej, ale to wystarczy, by ciało przeszyła błyskawica nieprzyjemnego bólu. Zamiana w wilka przypomina wciskanie się w za małą skorupę, przy jednoczesnym wyłamywaniu i przestawianiu stawów kończyn. Ponadto zbyt długie przebywanie w tej postaci prowadzi do odwracalnych zaburzeń psychicznych - postać dziczeje.

Wampiryzm.
→ Wraz z chwilą, w której ciało Jonathana zostało zdominowane przez Wirus, organizm przestał produkować wystarczającą ilość krwinek, co skutkowało późniejszym efektom ubocznym. Z tego powodu Growlithe co jakiś czas - niczym słynny na cały świat Dracula - rzuca się na Bogu ducha winne dziewice i wgryzając się w ich ciała wysysa każdą kropelkę krwi. Cały proces przyspiesza regenerację ciała - zasklepiają się rany, zrasta się naskórek. Moc nie umożliwia pozbycia się blizn! Wyjątek od reguły jest tylko wtedy, gdy rana jest naprawdę świeża.
Defekty: zbyt długa „abstynencja” skutkuje późniejszym problemom zdrowotnym: organizm nie posiadający krwinek, posiada zaburzony transport tlenu, co powoduje - najprościej rzecz ujmując - duszenie się.

Władza nad „cieniami”.
→ Możliwość dowolnego manipulowania stworzeniami, które wykreował z czarnej, namacalnej substancji, łudząco przypominającej cień czy mrok. Kreatury posiadają własną inteligencję, porozumiewają się z właścicielem artefaktu telepatycznie. Stąd liczne podejrzenia Jace'a o schizofrenię. Osobiście często nazywa ich Zdrowymi Rozsądkami, ale... licho ich wie właściwie. Bestie mogą przybrać formę nie tylko zwierzęcą, jednak nie większą od nich samych. Artefakt ma formę bransoletki, umiejscowionej na lewym nadgarstku chłopaka. Nie da się jej rozerwać, a najłatwiejszym sposobem, aby pozbawić postaci mocy to odcięcie ręki. Obecność mar = chłód, wyczuwalny nawet przez inne postacie!
Defekty: burdel w głowie jakich mało. Nadużywanie mocy powoduje piorunujący ból, zaczynający się w lewym nadgarstku.

■ Zwiększona tężyzna ciała (rasowe).
- Co za los pokarał mnie towarzystwem tego człowieka?
- Nie martw się. Jak tylko mnie za mocno wkurzysz, rozwalę ci łeb i zakończę twój problem.
- Dzięki, Jace.
- Do usług.
■ Zwiększona czujność (rasowe).

■ Wyostrzone zmysły (rasowe).
- Nie słyszałeś naszych krzyków?!
- Trudno było ich nie słyszeć, ale jakoś dałem radę.

■ Posługiwanie się bronią palną.
Byli jak oni. Jak Romeo i Julia... innymi słowy martwi.
■ Artysta.
→ Przez całe swoje dzieciństwo rodzice przykładnie zmuszali go do angażowania się na tle artystycznym. Uczestniczył w konkursach, ciągnięty za rękę chodził z nimi do opery lub teatru. Nie znosił tego równie mocno co ciasnych garniturów. Zawsze przychodzili pierwsi i wychodzili ostatni. Zapałał niechęcią do wszystkiego co klasyczne, odrzucając na bok grę na fortepianie i skrzypcach. Wrócił do tego dopiero później, dawno po stracie rodziców. Prawdopodobnie była to jedyna możliwa droga, aby przywołać ich obraz z powrotem. Pociągnięcie za smyczek dokładnie tak, jak uczył ojciec. Delikatnie, dźwięcznie, z duszą i wyniosłością. Plecy wyprostowane, ramiona idealnie naprężone, struny posłusznie wyśpiewujące kolejne nuty. Przebiegnięcie palcami po czarnych i białych klawiszach, naśladując ruchy szczupłej dłoni matki, oddającej melodiom każdą cząstkę serca, myśli, charakteru. Gra na instrumentach koi nerwy, zapycha myśli mdłym zapachem perfum i wody kolońskiej. Tylko te dwa instrumenty działają cuda. Może dlatego Growlithe sięga jedynie po gitarę?
→ Jako-taki talent plastyczny.

■ Szpiegostwo (działanie w ukryciu).
- Masz dwa wyjścia. Okrążyć wroga lub zaskoczyć go i zaatakować od strony rzeki.
- Ale tu nie ma żadnej rzeki.
- I tym właśnie go zaskoczysz!→ Cichy. Nieuchwytny. Szybki. Ziemia milczy pod naciskiem jego butów, światła skutecznie omijają jego cherlawą sylwetkę, chroniąc od spojrzeń wściekłych oponentów. Prześlizgnie się pod każdą wartą, wyśmieje niemo kolejnych zagubionych strażników, jak zjawa, duch, najgorsza zmora.

■ Osobowość chwiejna emocjonalnie typu borderline.
→ ...

■ Beznadziejny kucharz.
→ Potrafi pogwałcić prawa chleba, krojąc go ewidentnie nie w taki sposób, jaki przewiduje ustawa.

■ Wyostrzone zmysły.

■ Nie widzi na lewe oko.

■ Nie znosi słodyczy.

■ Chora nienawiść do S.SPEC.
- Dlaczego za mną idziesz?!
- Ja tylko idę tą samą drogą, co pan.
- Po co ci broń?
- Słyszałem, że to nie jest bezpieczna okolica.
- A tłumik?
- Był w komplecie.

■ Magnes na wrogów i tarapaty.
- Dość tego! Swoją swawolą naraziłeś innych na niebezpieczeństwo. Tego incydentu nie pozwolę ci zbyć wzruszeniem ramion!
- Nie mogę niczego zbyć wzruszeniem ramion - powiedział Jace. - Mam jedno zwichnięte.→ Ten to jest chyba z Bogiem na „ty”. W zasadzie nie ma dnia ani godziny, gdy ktoś nie depcze mu boleśnie po piętach. Czujne, nieprzespane noce, wiecznie aktywne zmysły, błyszczące ślepia patrzące na prawo i lewo, wrażliwy na wonie nos. Nic dziwnego, że trudno go zaskoczyć. Paradoksalnie do oczekiwań wszystkich wkoło: wciąż żyje. I ma się całkiem dobrze.

182 centymetry wzrostu | ok. 70 kilogramów wagi
Bar „Przyszłość”. Kłębowisko hipokrytów. Czarna speluna. Wszyscy wszystkim odpowiadają, wszyscy do wszystkich posyłają uśmiechy. Wymuszona uprzejmość, drwiące grymasy, parsknięcia, podbramkowe zagrania. W ciemnym pomieszczeniu, oświetlonym tylko żółtą, zwisającą z sufitu nagą żarówką, mrugającą co rusz swoim jednym okiem, pojawiła się nowa postać. Ktoś szturchnął kompana w żebra, jednooki pijak chwycił za swój kufel oburącz, jakby przybysz miał zamiar odebrać mu jego największy skarb.
Po schodach, boso, zszedł zaspany młodzieniec. Ziewał, demonstrując białe, ostre kły. Szczupłe palce artysty wplecione były w rozczochrane włosy, gdy odgarniał niesforną grzywkę z czoła. Liczne, grube blizny szpecą jego tors, plecy i szczupły brzuch. Cherlawa pierś opada, gdy spomiędzy warg wyrywa się bezgłośne westchnięcie zmęczenia, wraz z pokonaniem ostatniego stopnia.
„Widzisz tego dzieciaka?” - rozlegają się szepty, które młodzieniec zdaje się całkowicie ignorować. Siada przy barze i wsuwa między spierzchnięte, popękane usta niedopalonego papierosa. Unosi jeden palec. Barman chwyta za szklankę.
Codziennie to samo.
Szary, mdły dym owiał jego twarz. Ostre rysy, parę zadrapań na policzkach czy nosie obsypanym jasnymi piegami. Obraz niewinnego dzieciaka zdaje się odsuwać w zapomnienie, gdy spojrzy się w oczy. Spod zmarszczonych brwi dybią na wszystkich dwukolorowe tęczówki pełne hardości i ognia, którego żadne wody przykrości nie są w stanie ugasić. Nieodłączny żar, jaki tli się w kącikach zwierzęcych ślepi zdaje się ostrzegać przed zagrożeniem.
„To kundel” - słychać w rogu pokoju. Chłopak nawet nie drgnie. Wie, że nikt z nim nie zadrze. Może w całkowitym spokoju chwycić w rękę o zdartych do krwi knykciach szklankę z trunkiem, przyłożyć ją do ust i zwilżyć gardło. Gardło, które niesie szkaradną szramę przez samą grdykę. Gdy odstawia naczynie z powrotem na blat, barman pochyla się nad nim i uśmiecha marudnie, aż wąsy mu się unoszą.
- Co? Kolejna panienka zaliczona?
Młodzieniec wzrusza obojętnie barkami, by zaraz odpowiedzieć mu tylko ironicznym uśmiechem. Znali się jak łyse konie. Dzień jak dzisiejszy przechodzili tysiące razy.

Jak zamkniesz oczy i odwrócisz głowę to może nawet będzie w twoim typie.
Niepoprawny. Brak jakichkolwiek pohamowań, bezczelność w słowach, ironiczne spojrzenie taksujące przechodniów spod rozczochranej grzywki. Typ rozpieszczonego dzieciaka, ukrytego za  udawaną obojętnością i wyniosłością. Niejednokrotnie już cienkie linki maski pękały, ukazując lawinę mieszanych uczuć, z którymi ani rozmówca, ani nawet sam Growlithe nie jest w stanie dokładnie się oswoić. Ich mieszanina zakrawa o czystą abstrakcję. Czuć gniew i radość, irytację i obojętność, szaleństwo i stabilizację. Każdy nowy gest, słowo, najmniejszy ruch ust może przeważyć szalę – emocje wahające się ze skrajności, wpadające w kolejną skrajność, aż w końcu nie pozostaje nic prócz zdartego gardła i szczerej niechęci.
Nadmierna pewność w swoje słowa, egoistyczne podejście do własnych ideałów... to wszystko razem skumulowane w jednym ciele stawia naprzeciw ludzkości kogoś, kto godzinami mógłby wykłócać się o swoje racje. Nie jest w stanie pogodzić się z porażką, z trudem przełyka najdrobniejsze potknięcia, a każde złe słowo skierowane ku niemu, roztrzaskiwane jest przez kolejną porcję: „zaraz ci pokażę, że dam radę”. Nic więc dziwnego, że za entym razem musi wdepnąć w ssące, ruchome piaski tarapatów, zostawiających mu liczne pamiątki w postaci rys fizycznych i psychicznych. Świat uważa za brudny i pozbawiony cnoty, dawno obdarty z wszelakich zasad i moralności. Stosuje zasadę: „kiedyś traktowałem ludzi dobrze, dzisiaj – z wzajemnością”, przy okazji nie bacząc już na wyrzuty sumienia czy zdrowy rozsądek. Choleryk. Natręt. Pyskate szczenię. Aleksytymik. Jego autentyczny brak umiejętności nazywania i identyfikowania uczuć i emocji powoduje, że ciało, przeładowane nadmiarem walczących ze sobą myśli, w końcu buntuje się, wybucha złością i naganną autoagresją. Rzadko reaguje adekwatnie na bodźce. Irytujący chichot, w chwili powagi i konsternacji, warkliwa lawina przekleństw, wobec najbardziej puchatego stworzenia M3 czy harmonijny spokój podczas trzęsienia ziemi to tylko parę z gruntownych paradoksów, jakie objawiają się u Growlithe'a.
Jest głośny, wygadany i pewny siebie. Nie zastanawia się do wiosny nad słowami, nie myśli w atomowej ilości nad każdym kolejnym zdaniem, jakie miałby wypowiedzieć. To co mu ślina na język przyniesie, odbiorca usłyszy ze zdwojoną siłą. Mimo natarczywego usposobienia, przedstawiającego Grow'a raczej jako wyrośnięte, rozwścieczone zwierzę, niż normalnego chłopaka, posiada jednak parę zalet, które niewątpliwie rzadko udaje mu się uwydatnić. Legendarna hardość, heroizm, odwaga, lojalność i kreatywność.
Jakaś drobna część jego charakteru wciąż mieści w sobie wesołego dzieciaka, z kartkami planów na przyszłość, z marzeniami o podbiciu ludzkich serc i o uratowaniu tysiąca chorych. Bez rozmówcy robi się bardziej drażliwy i zamknięty w sobie. Potrafi wtedy zrezygnować z przyjemności, ograniczyć się do absolutnego minimum. Nigdy o siebie nie dbał. Na pierwszy rzut oka widać, że to abnegat – rozczochrane włosy, zadrapania na ciele, zaschnięta krew na butach i zero problemów z włożeniem ręki w maziowatą galaretę ludzkich wnętrzności, bo – ot – wpadł mu tam jakiś pieprzony kamyczek, który akurat wydawał się na wagę złota. Wystarczy delikatne zadraśnięcie na wierzchu dłoni, by wyszarpał sobie całe ramię. Jak wiecznie szczuty kundel, nie może... nie, to nie tak, że nie może. On nie POTRAFI usiedzieć w miejscu. Pięć minut to dla niego tragedia.

■ Kochał oceany, morza i wielkie wody.
■ Posiada mnóstwo zwierząt.
■ Oburęczny.
■ Choruje na osobowość chwiejną emocjonalnie typu bordeline.
■ Posiada prywatnego anioła stróża.
■ Prowadzi janosikowy tryb życia.
■ Aktualnie jeszcze nikt nie zorientował się, że potrafi z premedytacją tak mocno się samookaleczyć.
■ Philophobia.
■ Nienaturalnie wysoka temperatura ciała.
■ Jest w stanie przespać cały dzień i pół następnego zbierać się z łóżka.
■ Absolutnie nie potrafi przegrywać.
■ Nigdy nie miał chłopaka, ani dziewczyny, choć mnogość jego zbliżeń z innymi osobami przekracza ludzkie pojęcie.
■ Śpi dużo, jednak przez znaczący procent snu zmaga się z koszmarami.
■ Chciałby z kimś spędzić prawdziwe święta Bożego Narodzenia, choć w Boga jak nie wierzy, tak nie wierzy.
■ Gdy nadmiernie nadwyręża struny głosowe, te robią go w konia i zwyczajnie przestają działać, a Growlithe milknie na jakiś czas.
■ Seksoholik.
■ Zobaczyć go w pełni sił, to jak ujrzeć różowego kucyka pony mordującego maczetą. Jedno i drugie jest możliwe, ale równie szokujące.
■ Posiada na szyi nieśmiertelnik, który lata świetności zostawił w tyle. Przy dole jest nieco wygięty, a łańcuszek był zmieniany chorą ilość razy. Napis to „Hope” / „13” Nikomu nie chce zdradzić z czym to się wiąże.
■ Dba o porządek dopiero wtedy, gdy jego koszulki zaczynają same się przemieszczać.
■ Nie poci się.
■ Ma bardzo szorstkie dłonie z grubymi szramami.