Relacje Growa

Mogę cię pocałować? Nie. A przytulić? Nie ma mowy. Porozmawiać..? Nie odzywaj się do mnie. Nie ma sprawy. I tak sumienie wystarczająco go dusiło. Czuł się winny. Jak mógł do tego dopuścić? Po co to? Aż w końcu przychodzi najpodlejsze pytanie: jak się t e g o pozbyć? Próbował. Nigdy nie prosił o stróża. Nie wyobrażał sobie tego, nie potrafił, a nawet jeśli się starał wizje wywoływały na jego ustach wyłącznie kwaśny, krzywy grymas ironii. W dodatku, jak na złość (Tatko na górze bardzo go nie znosi) przydzielono mu kogoś, kto swoją pracę traktuje śmiertelnie poważnie, w porównaniu do podopiecznego. Ich początkowa relacja niewiele się różniła od „radzę ci się trzymać ode mnie z daleka, najlepiej na odległość trzech... kontynentów”. Upartość Nathaniela imponowała Growlithe'owi - to trzeba przyznać. Zaintrygowało go, z jakim poświęceniem Levittoux znosi jego charakter, a przede wszystkim przezwiska czy psikusy, od których Wilk początkowo nie stronił, pragnąc anioła zwyczajnie do siebie zrazić, a w końcowym efekcie - zmusić do odejścia. Czegokolwiek by jednak nie zrobił, jak wielkich kłopotów nie ściągnął na głowę Nathaniela, ten nadal wiernie trwał u jego boku, broniąc od wszystkiego złego. Zatarty czas... Growlithe nie spostrzegł się, w którym momencie obecność Levittouxa przestała mu przeszkadzać, a przeobraziła się w coś, czego oboje nienawidzą.
Głupi kundel zakochał się w aniele. Myślisz, że nie próbował z tym skończyć? Codziennie. Chwycić tę miłość, wyrzucić na bruk i zgnieść jak pustą paczkę papierosów. Zawsze bezskutecznie. Zasypia i budzi się z ogromną pretensją. Prawdę mówiąc, Growlithe nienawidzi snów. Bo kiedy nie pracuje nic prócz mózgu i serca przed oczami stają obrazy. Wszystkie bóle, błędy, momenty, które nie mogą mieć miejsce. Każde marzenie, drobny uśmiech, cień fantazji. Motyle pocałunki, cichy śmiech. Aż wstaje świt i znów trzeba patrzeć na tę wiecznie niezadowoloną gębę. Wysłuchiwać tonu głosu, który już chyba z rozmachu nastawia się na taką barwę, by Growlithe'a zganiać za każdą czynność, jaką tylko może wypełnić. A to irytuje. Bezradność, gdy cokolwiek co zrobisz jest złe. Nic, nic nie zmienisz, bo nie jesteś taki jak inny.
Jak ta mała zołza, której Wilk tak nie cierpi. Poprzedniczka. Jak stwierdził Levittoux: słodka, dobra i wesoła, czyli dokładnie nie taka, jak Growlithe. Absolutna perfekcja. Cud na Ziemi. Miód na serce. Jak tu konkurować z personifikacją wspaniałości? Cóż. Jedynym plusem jest to, że Growlithe, w porównaniu do Tomomi, wciąż żyje (względnie, ale przynajmniej mruga i chodzi) i ma się o wiele lepiej od niej, bo chociaż nie ostygł w jakimś ciemnym grobie. Minusem zaś to, że dzieciak nadal jest lepszy od niego, z czym Wilk nie umie sobie poradzić. Może dlatego zrezygnował z anioła stróża?

Umowny młodszy brat.

Służka. Fuck this.

To skomplikowane. Ale Jace koniec końców i tak ściąga przed nim ciuchy.