Karta wersja pizdyliard coś

Narwany kundel. Głupi szczeniak. Palant. Wyszczekana łajza. Zapchlony dupek. Wszędzie się panoszy. Zawsze. Wpycha nos w nieswoje sprawy, miesza w cudzych relacjach bez jakiegokolwiek pozwolenia. Psioczy i figluje, przeistacza cudze słowa tak, aby było mu wygodnie. Nic dziwnego, że wszyscy wkoło nie potrafią go znieść. Ja sam go nienawidzę.
Słyszysz, Jace? Nienawidzę cię.

Jego nieodparty urok osobisty, spada równie prędko, co polska dziura budżetowa rośnie. Być może na pierwszy rzut oka wydaje się uroczy, może nawet pomocny, może miły, uczynny, słodki, życzliwy... ale każda z tych cech to mokra kartka, która rozrywa się, gdy tylko jego taksujące spojrzenie zwróci się ku ofierze. To nie jest już człowiek, to zwierzę. W jego oczach widać wewnętrzną walkę o normalny byt. Każde słowo wypowiadane jest swobodnie, każdy uśmiech posłany z pełnią świadomości... ale te łańcuchy zrywają się w końcu, burzą doszczętnie normalność. Bestia rusza na łowy. Posiada w sobie wewnętrznego wilka. Ohydną zmorę, szepczącą do ucha bajki, w których próżno szukać królewiczów i honorowych zagrań. Wypełnione egoistyczną litanią, smrodem krwi, abstrakcyjnością poczynań głównego bohatera. A role już dawno zostały obsadzone.
Wiem, że to nie jest proste, gdy w głowie szaleje burza, a każdy oddech może być ostatnim. Ale wiem też, że sam pchał się do roli złego wilka w tym paskudnym teatrze. Być może stał się taki przez życie albo zrobił to, bo chciał taki być. Nie wiem. Nie interesuje mnie to. Chcę tylko wiedzieć po co zabija. A robi to bezwzględnie. Z zimną krwią. Z uśmiechem na splamionych krwią wargach. Bez zawahania, bez pytań. Chcesz trupa? Masz trupa. Prosta transakcja. Wymiana. Coś za coś. A ceni się nad wyraz wysoko, jak na kogoś, kto jest samym opakowaniem. Dałoby się go rzucić o ziemię i zgnieść butem jak pustą paczkę papierosów.  To proste. Problem w tym, że nikt nie ma na niego haka, a przecież tak wiele posiada defektów.
Wieczne wkurwienie, nerwy, zgrzytające zęby, gniewne spojrzenia. Wystarczy jedno nieodpowiednie słowo, a spuszcza ze smyczy zezwierzęcone ego i poddaje się instynktowi. Nie baczy wtedy na czyny. Liczy się wygrana, a tę zdobywa siłą. Gdyby tylko chciał, wszcząłby bójkę z ciężarówką. To Jace. On i jego wieczne paradoksy. Porywczość, jaką się charakteryzuje, sprawia, że umiejętność zakumplowania się schodzi na dalszy plan. Nie potrafi zwiesić głowy, przeczekać powarkiwań. Jeśli ktoś nieodpowiednio kiwnie palcem ― Jace zaatakuje. Nie ma więc przyjaciół, ani dobrych znajomych, nie rozumie wartości, które dawniej były dla niego wszystkim. Z początku więc nie wierzyłem własnym oczom. Ja, kurewski anioł na dwóch nogach, który przecież żyje wiarą nie wierzyłem, gdy dostrzegłem to jego niecodzienne spojrzenie. Wzrok zarezerwowany tylko dla jednej, szczególnej osoby. Wybranej, idealnej. Śmieszne to.
Jak mógł się zakochać w Nathanielu?

On. Ta pierdolona dziwka. Wskoczyłby do łóżka własnej matce, gdyby wetknęła mu za spodnie odpowiednią sumę forsy. Jestem pewien, że byłby w stanie sprzedać się każdemu, kto tylko miałby wystarczająco spasiony portfel. Brzydzę się go pod każdym względem. Praca, jak praca. Żadna nie hańbi. Ale tu nawet nie chodzi o to. Jego podejście do tego jest zbyt nieemocjonalne. A mimo to udało mu się wydobyć z siebie jeszcze odrobinę szczerych uczuć, które całkowicie ulokował w ― cholera ― swoim własnym aniele stróżu. Świadom, że Nathaniel nie jest w stanie odwzajemnić miłości, niespecjalnie wystawia nogę poza szereg. Podziwia go z daleka, ani słowem nie wspominając o ― jak sam to określa ― wadzie. W swoim życiu zakochał się ledwie dwa razy. W dziewczynie imieniem Minoriko, mieszkającej swego czasu w M3. Dziewczynie? Miałem na myśli dojrzałej kobiecie. Ponad trzydziestka na karku, krótkie, czarne włosy do żuchwy, umęczona twarz, lekko spasły brzuszek i wieczne noszenie golfów. Brzmi niemiło? W dodatku ani na chwilę nie wierzyła Jace'owi. Cóż, absolutnie się jej nie dziwię. Wierzyć kłamcy i aktorowi, to jak proszenie o rozjechanie przez kombajn. Problem w tym, że faktycznie się w niej zakochał i robił dosłownie wszystko, aby zwróciła na niego uwagę. Minori uznała jednak, że szczeniak się wydurnia, naśmiewa, chce ją skrzywdzić. Popełniła samobójstwo, przytłoczona depresją. Tragiczny koniec. Trudno. Drugą, czy może raczej pierwszą osobą, byłem ja. Ja, gdy z pleców nie wyrastała mi jeszcze para ptasich skrzydeł, gdy nie musiałem wysypywać gwiazd na granat nieba, ani śpiewać w chórze. Byłem dzieciakiem jak każdy inny i absolutnie nie w głowie były mi romanse z własnym przyjacielem.
Kochałem go, ale nigdy tak, jak by sobie tego życzył. Był mi wierny, wiem to. Żałuję czasami, że nigdy do niczego mi się nie przyznał. To zabrzmi absurdalnie, ale nie jest zły. Jego uczucie jest absolutnie autentyczne. Proste. Bardzo... dziecięce. Tak, to odpowiednie słowo. Jace kocha dziecięcą, oddaną miłością, czymś bez skazy, czymś perfekcyjnym. Całkowicie po swojemu. Byłby w stanie skomleć jak pies, paść na kolana, przejść boso po potłuczonym szkle czy wyłamać sobie stawy. A to wszystko za jeden uśmiech ukochanej osoby. Irytująco bajkowe podejście. Ceniłem to u niego.
Jednak było ― minęło. Pod tym względem jestem podobny do Jace'a. Nie zwracam uwagi na przeszłość, a i on nikomu nie opowiada swojej historii, bynajmniej nie dlatego, że nie ma komu. Choć sam nie traktuje innych z należytym szacunkiem, przez wieki udało mu się zyskać sławę, jakiej rozgłos sięga każdego kątka Desperacji. Znany jako Growlithe, przywódca DOGS, założyciel gangu. Bycie rozpoznawalnym to pasmo nieszczęść. Wielu poluje na jego głowę, a na dźwięk jego imienia rozlega się trzask wściekłych pięści i zgrzytanie zębami. Narobił sobie setek wrogów. Zachowaniem, poczynaniami, złym słowem. Wszystkim po trochu. Każdy krok może okazać się jego ostatnim, a mimo ryzyka, wciąż tuła się po tym świecie z jednym tylko celem. Chce wyplenić wszystkie chwasty tego świata, a za takowe uważa każdego członka S.SPEC. Chorobliwa nienawiść do Władzy popycha go do irracjonalnych poczynań. Rzuci się w samo apogeum walki, nie mając najmniejszych szans na przeżycie.